Na syndrom wypalenia zawodowego cierpi wiele osób na całym świecie. W Japonii istnieje zjawisko zwane karoshi, czyli zjawisko nagłej śmierci z powodu przepracowania, a japoński rząd dostrzegając wagę problemu, wprowadził ustawę zmuszającą pracowników do wykorzystywania w całości swoich urlopów.
O zjawisku wypalenia i przepracowania łatwiej jest jednak mówić w wymiarze społecznym niż dostrzec je we własnym życiu i odróżnić od chwilowej słabszej dyspozycji czy przemęczenia. Jakie więc warunki muszą być spełnione, aby móc mówić o syndromie wypalenia zawodowego?
Oto kilka z nich:
– praca, która wcześniej była źródłem satysfakcji i spełnienia stała się źródłem dyskomfortu psychicznego i fizycznego
– poczucie zmniejszonej skuteczności i motywacji
– chroniczne zmęczenie i zniechęcenie do pracy, które nie mija nawet po dłuższym urlopie
– dystans wobec innych osób, złość i irytacja podczas kontaktów interpersonalnych
– obniżone poczucie dokonań osobistych i wiary we własne kompetencje
Wypalenie zawodowe może też objawiać się na poziomie somatycznym, wówczas osoba nim dotknięta może cierpieć na bezsenność, bóle głowy i brzucha, ogólne osłabienie i problemy ze snem. Osoby dotknięte syndromem wypalenia zawodowego nie są też w stanie efektywnie wypocząć nawet podczas urlopu. Wypalenie zawodowe, jeśli nie zostanie odpowiednio zaadresowane, może prowadzić do wyczerpania emocjonalnego, psychicznego i fizycznego.
Leczenie wypalenia zawodowego
Zgodnie z Klasyfikacją ICD-11 wypalenie to syndrom zawodowy, którego efektem jest przewlekły stres w miejscu pracy, z którym nie udało się skutecznie poradzić.
W przypadku podejrzenia syndromu wypalenia zawodowego, należy zwrócić uwagę na pierwsze objawy i podjąć odpowiednie kroki. Ważne, aby zapobiec dalszemu rozwojowi zaburzeń, będących wynikiem przewlekłego stresu. Pierwsze informacje na ten temat możemy znaleźć w internecie, na przykład odwiedzając stronę Centrum Dobrej Terapii
Kolejnym krokiem będzie wizyta w gabinecie psychologa lub psychoterapeuty, który wysłucha nas i poprowadzi na drogę do rozwiązania problemu. W zaawansowanych przypadkach może pojawić się potrzeba włączenia leczenia farmakologicznego, o czym zadecyduje lekarz psychiatra.
Warto zadbać o podniesienie jakości życia, co w praktyce oznacza wygospodarowanie czasu na odpoczynek i relaks, zdrowy sen, sport i zbilansowaną dietę. Priorytetem jest znalezienie równowagi między życiem prywatnym a zawodowym — bez niej nawet najlepsza psychoterapia przyniesie jedynie doraźne efekty.
